Wauw! Haakflix is een feit, gefeliciteerd Scala! En ik mag voor jullie, de lezers van dit platform, gaan bloggen. In het kader van “als je gelooft dat je het kan, ben je al halverwege” ga ik deze uitdaging aan. En wat heb ik er een zin in! Een nieuwe uitdaging….ik ga het niet uit de weg en ook al is dit geen haken, het erover praten/bloggen is zeker net zo leuk. En hopelijk lezen jullie de blogs met veel plezier en herkenning. Maar voordat ik er rustig op los blog zal ik jullie in het kort over mezelf vertellen.
Ik ben Dorine, 54, moeder, oma, woon in Barendrecht, heb de allerliefste vriend en werk in het onderwijs. Sinds de haakster-wedstrijd heb ik het ontwerpvirus te pakken. Ik haak dan ook regelmatig voor Aan de Haak, het liefst de verzoeknummers. In de loop van de tijd gaan jullie vast meer te weten komen, eigenlijk nu al…..
Haken is mijn passie én het allerleukste onderwerp om over te bloggen. Haken in het algemeen maar ook over “mijn haakwereld”. Mijn ideeën, mijn tegenvallers, mijn eeuwige tijd-tekort en ga zo maar door. En over mijn “eigen winkeltje”. De kelder die we hier hebben is heerlijk groot, zo’n 25 m2. Daglicht aanwezig en een voorraad garen waar je u tegen zegt. Mijn zoon, die al deze goedgevulde doorzichtige voorraadboxen daar een keer zag staan, vroeg zich af of ik dit nog allemaal moest ophaken in mijn leven. Tsja, dat hoop ik wel maar tegelijkertijd weet ik dat dit niet kan. Want om eerlijk te zijn, het is best een beetje veel. Een beetje heel erg veel. Maar ja, het is ook zo verleidelijk als ik ergens mooie bollen zie of een mooie aanbieding, ik kan ze eigenlijk niet laten liggen. Herkennen jullie dat? Of koop jij gewoon je bollen als je weet wat je gaat maken? Zo ja, dan ben ik best een beetje jaloers op je. Want dat vind ik echt erg knap! En dan ben je vast ook maar met 1 project tegelijk bezig? Mijn petje af maar ohhh, dat kan ik echt niet. Ik heb namelijk meerdere projecten liggen, want ik heb niet altijd dezelfde zin in een project. Soms vind ik het niet erg om uren te stoeien met amigurumi, maar soms wil ik het liever de kamer doorgooien en kan ik me op zo’n moment beter gaan storten op de herhalende toeren van een deken.
Ik denk ook altijd dat ik sneller haak dan ik in werkelijkheid doe. Herken je dat? Dan denk ik de bolletjes wel even op te haken voor bijvoorbeeld een mooi vest maar dan blijkt dat ik hem in mijn hoofd al draag terwijl ik er in ‘real life’ nog aan moet beginnen. Ik weet het, ik zou misschien andere, betere keuzes moeten maken. Maar ja, wat zijn goede keuzes? En mijn eigen winkeltje heeft toch ook zo zijn voordelen. Want als ik opeens even snel iets moet maken dan zijn op dat moment altijd nét de winkels dicht (wat in deze tijd helaas toch te vaak is) en hoe handig is het dan om beneden even te shoppen. Uiteraard mis ik dan een bolletje van een kleur maar dat leidt weer tot nadenken, nieuwe uitdagingen. Die uitdagingen die ik niet uit de weg ga om hopelijk en uiteindelijk tot een mooi resultaat te komen. Soms lijkt het erop dat ik deze uitdagingen nodig heb, ik niet zonder ze kan. Net zoals het haken. Ik kan gewoon niet zonder haken. Een dag niet gehaakt voelt voor mij alsof ik iets mis, niet compleet. Of heet dat gewoon verslaafd?
Plaats een reactie